Jolien Janzing is een Nederlands-Belgische schrijfster en journaliste. Ze schreef onder meer voor Humo, Libelle en Feeling. Daarnaast schreef ze een aantal boeken, waaronder enkele historisch geïnspireerde verhalen. Zo ook dit boek: het tij hoog, de maan blauw.

Deze historische roman gaat over de expeditie van het schip de Belgica naar Antarctica, geleid door Adrien de Gerlache. Het verhaal vertelt over de moeilijke tocht en hoe het leven er aan toegaat op het schip. Er wordt ook ingezoomt op de ervaringen van de ‘thuisblijvers’, zoals het gezins van de bemanningsleden, maar in het bijzonder ook het leven van Léonie Osterrieth. 

Léonie is een gegoede weduwe, die er van houdt om culturele salons te organiseren en zich te laten omringen met inspirerende figuren; schrijvers, kunstenaars, maar ook ontdekkingsreizigers. En zo leert ze ook Andrien de Gerlache kennen en besluit ze om hem te helpen met het verwezenlijken van zijn droom en de expeditie voor een groot deel te financieren. Zelf vond ik Léonie een boeiend personage, ze is een elegante en gepassioneerde vrouw die er zelf van droomt om de wereld af te reizen, maar ze wordt geconfronteerd met de beperkingen van het maatschappijbeeld van de vrouw uit de 19de eeuw, die geacht wordt voor haar gezin te zorgen in plaats van de wereld te ontdekken. 

Dit boek kwam voor mij als een welkome afwisseling, want het is eens iets helemaal anders dan wat ik gewoonlijk lees. Ik vond het een origineel en meeslepend verhaal dat je doet wegdromen naar verre oorden. Je reist mee naar het ijzige en bikkelharde Antarctica, maar tegelijk neemt het je af en toe ook mee naar  adembenemende landschappen door de zeer gedetailleerde beschrijvingen. Je verbeeldingskracht wordt dus ten volle aangesproken. Laat dat nu net iets zijn, waar we wel nood aan hebben denk ik tijdens deze wereldwijde crisis waarin we ons momenteel bevinden. 

Toegegeven, bij het begin van het boek schrok ik wel even, doordat het start met een hele lijst van alle personages, die geduid worden. Hierdoor dacht ik dacht het een ingewikkeld boek zou worden. Mijn vrees was zeker en vast onterecht, want tijdens het verhaal keek ik slechts sporadisch terug naar deze lijst en eigenlijk is het vooral een goede leidraad wanneer je toch  even het noorden zou kwijt zijn.

Je wordt als lezer volledig meegenomen in het verhaal en alles komt heel realistisch over. Dit komt waarschijnlijk doordat Janzing zich effectief gebaseerd heeft op historische bronnen, namelijk op dagboeken en brieven uit de 19de eeuw van de echte bemanningsleden van de Belgica. 

Ik kan concluderen dat ik aangenaam verrast werd door dit verhaal, alsook door de schrijfstijl van Janzing. Het maakt dat ik sneller geneigd zal zijn om een gelijkaardig genre uit te kiezen wanneer ik een nieuw boek zoek. Tegelijk ben ik ook wel benieuwd naar de vorige boeken van deze auteur, of wie weet, toekomstige publicaties. 

En last but not least…, nu weet ik eindelijk welk verhaal er achter de Brusselse metro halte Belgica zit 🙂 !