Waarom?

Het boek stond te pronken tussen de afdeling nieuwe boeken in de plaatselijke bibliotheek (Halle). Stephan Vanfleteren is een grote naam binnen de Belgische fotografie, misschien zelfs de allerbekendste in Vlaanderen. Zijn beelden hebben me al dikwijls weten ontroeren en fascineren. Ik was dus nieuwsgierig of hij me evenveel zou kunnen raken met zijn woorden dan met zijn beelden. 

Over de auteur

Stephan Vanfleteren is natuurlijk bekend als fotograaf. Niet enkel in België, maar ook internationaal werd hij al een aantal keer bekroond. Zo sleepte hij bijvoorbeeld een World Press Photo Award in de wacht en mocht hij ook de European Fuji Awards in ontvangst nemen. Hij werkt daarnaast ook als fotograaf voor de kranten De Morgen en De Volkskrant. 

Als schrijver maakt Vanfleteren nu pas zijn debuut  met dit boek dat uitkwam in de zomer van 2020.

Korte inhoud

Wanneer er in ons land een eerste lockdown plaatsvindt ten gevolge van de coronacrisis, besluit Vanfleteren om niet bij de pakken neer te zitten. Hij trekt naar buiten en maakt elke dag wandelingen. Uiteraard met zijn fototoestel in de hand, maar ook met zijn dagboek, waarin hij vastlegt wat hij allemaal ziet. In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten, staat er geen enkele foto in het boek.

Wel omschrijft Vanfleteren heel precies wat hij allemaal ziet en wat hij hierbij voelt en denkt.

Trek je jas aan (ja, vandaar de foto) en wandel mee met deze schrijvende fotograaf 🙂 .

Mijn indruk

 De opzet van het boek vind ik origineel. Ik denk dat de coronacrisis bij iedereen gezorgd heeft voor een langzamer leven; meer tijd om te reflecteren, maar ook om stil te staan bij de schoonheid van de natuur. Deze zaken komen heel mooi aan bod in dit dagboek. 

Vanfleteren heeft de gave om ons visuele vermogen enorm aan te spreken. We kijken als het ware mee door het oog van een fotograaf en zien zo zijn werkelijkheid op ons netvlies verschijnen. 

Af en toe toont Vanfleteren ook zijn kwetsbaarheid als fotograaf. Zo heeft hij het uitgebreid over het medium fotografie, maar ook over de moeilijkheden die hij soms ervaart als kunstenaar (bijvoorbeeld bij fel zonlicht). 

Toch moet ik toegeven dat ik het boek niet heel vlot vond lezen. Het is een langzaam boek en misschien komt de timing waarop ik het lees niet helemaal ideaal. We zijn nu immers al weer een hele tijd verder en het leven begint zich (gelukkig) stilaan te hernemen. Hierdoor wil ik liever even niet terugkijken op die ellenlange periode waarin ons leven letterlijk ‘on hold’ werd geplaatst. 

Zoals Vanfleteren zelf ietwat lachend, misschien kritisch voor zichzelf stelt in het begin van zijn boek, lijkt het me toch beter dat de schoenmaker bij zijn leest blijft. Ik was verwonderd om te zien dat het boek zo’n lovende recensies kreeg, omdat het voor mij toch allemaal iets te triviaal bleef en mij niet kon boeien tot het einde. Ik vind Vanfleteren zeker geen slechte schrijver, maar hij blijft toch een veel betere fotograaf!