Synopsis

In dit ultieme zomerboek volgen we Alex, entertainer bij een clubhotel op Mallorca. Wie zijn we als we niets hóeven? Geestig en ontroerend schetst Verhulst ons onvermogen om de boel de boel te laten.

Ze hoefden heel even nergens in uit te blinken, niet in hun job, niet in hun sport, niet eens zoveel in het ouderschap zelfs. Het veel te kleine cadeautje van het kapitalisme was dit verlof, een doekje voor het leegbloeden, de grote schijnvertoning van de welvaart. En dus dienden ze te worden verwend.

Bechamel Mucho begint als een zonnige diavoorstelling van een zorgeloze zomer, waarbij allerhande gasten van een Spaans clubhotel de revue passeren. Maar schijn bedriegt, want al snel ontvouwt zich een scherpe en meeslepende schets van de consumptiemaatschappij. De kersverse weduwe, de alleenstaande moeder met kind, de vrouwelijke helft van een uitgeblust echtpaar, de jonge stewardess op zoek naar ontspanning, de fitte fietser, iedere gast heeft haar eigen verhaal. En allemaal willen ze, al dan niet voor een nacht, Alex, de animator van het hotel. En het is Alex die aan het einde van het seizoen moet beslissen wat hij gaat doen. Of wie hij wil zijn.

__

Dimitri Verhulst is uiteraard geen onbekende, maar toch moet ik toegeven dat ik nog nooit een boek van hem had gelezen, tot nu toe. De helaasheid der dingen staat hier dan wel in onze boekenkast (één van de weinige boeken van mijn vriend), maar zelf heb ik enkel de film gezien. Ik wist dus wel min of meer aan welke soort verhaalstijl ik mij mocht verwachten. Het boek heeft eigenlijk mijn verwachtingen overtroffen. Ik kon de droge humor appreciëren, het verhaal heeft me met zijn dwaze, tegelijk zo rake stellingen echt vaak aan het lachen gebracht. Daarnaast is het ook echt goed geschreven: het verhaal is to the point, niet te lang en gevat. Als je op zoek bent naar een boek dat snel wegleest, ontspannend en grappig is, zonder dat het al te onbenullig wordt, dan zou ik deze zeker aanraden.

🌟8/10