Waarom?

Dit boek lag al geruime tijd op mijn ‘te lezen-stapel’, dus hoog tijd om er effectief werk van te maken. Eigenlijk is het best raar dat ik er zo lang mee gewacht heb om het te lezen, want de korte inhoud sprak mij meteen aan en ik zag ook dat het mij o.a. in de applicatie Goodreads werd aangeraden, doordat het in de lijn ligt van andere boeken dat ik reeds gelezen heb en positief beoordeelde.

Over de auteur

Etaf Rum werd geboren en getogen in de Verenigde Staten (Brooklyn), maar ze heeft Palestijnse roots. Ze groeide op in een zeer traditionele familie en werd uitgehuwelijkt op zeer jonge leeftijd. Op haar 19de beviel ze van een dochtertje en twee jaar later kreeg ze ook nog een zoontje. Ondanks het onbehagen van haar familie, hield ze voet bij stuk om een opleiding te volgen (Masters of Arts in American and British Literature). 

Uiteindelijk maakte ze zich los van haar gemeenschap en leeft ze nu met haar twee kindjes in North Carolina.

Haar eigen ervaringen en culturele achtergrond spelen een sterke rol in haar debuutroman A Woman is no Man.

Korte inhoud

In dit boek wordt het verhaal vertelt van drie generaties vrouwen, namelijk Deya, Isra en Fareeda,  die deel uitmaken van een Palestijnse familie die leeft in Brooklyn. Afwisselend krijgt de lezer hoofdstukken te lezen over Deya en Isra (Deya’s moeder), in twee tijdlijnen en af en toe krijgen we ook een hoofdstuk over Fareeda (Isra’s schoonmoeder). 

Het verhaal gaat in hoofdzaak over de onderdrukking van de vrouw binnen de conservatieve Arabisch-Palestijnse cultuur, maar er komen ook thema’s aan bod zoals culturele identiteit, vrijheid, migratie en familiaal geweld.

Mijn indruk

“I was born without a voice, one cold, overcast day in Brooklyn, New York. No one ever spoke of my condition. I did not know I was mute until years later, when I opened my mouth to ask for what I wanted and realized no one could hear me.”

Al van bij de inleiding werd ik omver geblazen door dit boek, het kwam echt binnen als een wervelwind en het had meteen mijn volle aandacht. Dit gevoel bleef gelukkig ook bij het verder lezen. Het boek leest vlot (bijvoorbeeld geen moeilijk taalgebruik), de personages zijn goed uitgewerkt en voelen authentiek aan.  De boodschap die de auteur met dit boek wil brengen is duidelijk en zeer krachtig. 

Het is een zeer aangrijpend en meeslepend boek. Hartverscheurend, zelf shockerend bij momenten, maar toch zit er ook een hoopvolle boodschap in. Voor mij is dit ongetwijfeld één van de beste boeken die ik de afgelopen maanden gelezen heb. 

Zonder al te veel te verklappen, kan ik wel zeggen dat ik vond dat alles mooi samenkomt op het einde. Het verhaal zelf bleef bij mij nog even nazinderen en gaf me heel wat stof tot nadenken.