Stefaan Degand, bekend Vlaams acteur, schreef eind vorig jaar een autobiografisch boek. Het leidt je door Stefaans jeugd, zijn studentenjaren, tot nu. Vele zullen een deel van zijn verhaal misschien al kennen uit de media: hij verloor de liefde van zijn leven aan een plotse dood en is een alleenstaande vader van zijn dochtertje Mila.

Het boek is een prachtig stukje proza, opgevat als één lange brief die gericht is aan zijn dochtertje. Het lijkt wel alsof het in één stuk is geschreven en daarbij had Degand geen nood aan komma’s of leestekens. Ook als lezer had ik dit niet nodig, want het verhaal leest als een trein. Daarnaast weet hij toch accenten te leggen door bepaalde woorden of zinnen in een groter lettertype te plaatsen. Persoonlijk vind ik dit stilistisch ook mooi ogen en het past perfect bij de eenvoudige cover van het boek. Het is eigenlijk verbluffend hoe hij er in slaagt om met weinig woorden veel te vertellen. 

Zijn verhaal kwam voor mij eerlijk en authentiek over. Hij brengt alles op een heel intense manier, net zoals hij naar mijn gevoel ook als persoon overkomt op televisie. Het boek straalt dan ook echt zijn persoonlijkheid uit. 

Hij verbloemd zijn verdriet en het gemis niet, maar tegelijk verliest hij zijn levenslust en energie niet. Hij brengt een ontroerend, soms triest verhaal, maar toch is het ook een hoopvol verhaal dat de schoonheid van het leven uitlicht.  Degand laat voldoende ruimte aan de lezer om een eigen invulling aan het geheel te geven, zonder dat het te abstract of zweverig wordt. 

Daar waar ik met sommige fragmenten uit het boek echt luidop moest lachen, werd ik enkele passages later helemaal stil en kreeg ik kippenvel. Degand weet je bij de keel te grijpen zonder je te overrompelen of te overspoelen met triestheid. Dat maakt het voor mij een mooi en realistisch boek, want uiteindelijk is het leven een beetje van alles: het is nooit zwart of wit, enkel ‘kommer en kwel’, of net continue ‘rozengeur en maneschijn’. Neen, het leven, balanceert steeds tussen die twee uiterste en kent zoveel andere kleuren.

Mijn conclusie: het was een kort (in een keer uit te lezen), maar zeer krachtig boek. Ik ben aangenaam verrast door de schrijfkunsten van Stefaan Degand en wist oprecht te genieten van dit boek.