Yoko Tawada is een Japanse schrijfster die momenteel in Berlijn woont. Ze heeft zowel in het Japans als in het Duits gepubliceerd. Ze schrijft niet alleen boeken, maar ook gedichten, kortverhalen, theaterstukken,… Ze mocht al meerdere literaire prijzen in ontvangst nemen, waaronder de Goethe-Medaille (2005).

Zelf had ik nooit eerder een boek van deze auteur gelezen. De laatste kinderen van Tokyo kwam ik tegen in de bibliotheek. Het kleine en dunne boekje met artistieke cover trok mijn aandacht en het leek mij een intrigerende verhaallijn te zijn. Normaal gezien ben ik niet zo’n fan van dystopische/science fiction-achtige verhalen, maar bij deze was ik toch bereid om mijn horizonten te verbreden 🙂 .

Met dit verhaal waan je je in een heel andere wereld dan we vandaag kennen. Eentje waarin de jonge generatie een zeer zwakke gezondheid heeft, terwijl de oudere generatie ultrafit lijkt te zijn en steeds ouder blijft worden. De hoofdpersonages van het boek zijn Yoshiro – een hoogbejaarde, maar fitte en energieke man – en zijn achterkleinkind Mumei, die het op vlak van gezondheid heel wat minder goed stelt en ook snel achteruitgaat. Zo kan hij bijvoorbeeld maar moeilijk eten en kost het hem veel energie om korte afstanden te voet af te leggen. 

Yoshiro is erg zorgzaam en bekommerd over het welzijn van zijn achterkleinkind en ze beiden hebben een hele sterk band met elkaar.

“Yoshiro kon onmogelijk weten welk lot Mumei wachtte in de toekomst, en dus leefde hij van dag tot dag, met de moed der wanhoop, zijn ogen wijd open, opdat tenminste de grond van het heden niet onder zijn voeten zou wegzakken.”

Zoals wel vaker bij Japanse auteurs, heeft ook Tawada een heel mystieke, dromerige schrijfstijl. Ook in de naar het Nederlands vertaalde versie van het boek, komt dit zeer mooi naar voor. 

Het is een vervreemdend, maar ook inspirerend verhaal dat je dwingt om met andere ogen naar onze wereld te kijken. Het is een verhaal dat opgebouwd wordt uit tegenstrijdigheden en daardoor vele vragen oproept, maar toch bleef het voor mij ook boeiend tot op het einde. 

Het boek laat je achter met een duister beeld over de toekomst van onze wereld en mensheid. Het refereert onder andere naar de mogelijke dramatische gevolgen van de klimaatveranderingen. In het licht van de gebeurtenissen van de afgelopen dagen (zware overstromingen, uitroep tot een dag van nationale rouw op 20/072021), laat dit boek je zeker even stilstaan bij de huidige klimaatopwarming en de gevolgen die dit potentieel zou kunnen hebben op ons leven. 

“Uitgesproken woorden, onuitgesproken woorden, gewrongen tussen al die woorden, begon ze te lopen. Als een blaadje van een notitieblok werd haar lichaam van die plek afgeschermd en verfrommeld weggeworpen. Haar gezicht, van tranen nat, was eveneens verfrommeld en haar stem stierf weg nog voor ze weerklonk.”