Gail Honeyman wachtte tot haar veertigste om deze debuutroman uit te brengen, maar het boek werd meteen zeer warm onthaald. Intussen is het werk reeds in meer dan dertig talen uitgegeven en won het onder andere de Costa Book Award van 2017.

Zelf was ik het boek al een aantal keer tegengekomen en stond het op mijn (zeer uitgebreide) ‘to read-list’, tot ik zag dat een goede vriendin van mij, het boek al gelezen had en het ook een zeer goede score had gegeven op Goodreads. Snel dan maar een berichtje naar haar gestuurd om te vragen of ik het boek misschien kon lenen. Niet veel later gingen we samen wandelen en wisselden we het boek 

uit 🙂 . 

Het boek gaat over het reilen en zeilen in het routinematige leventje van Eleanor Oliphant. Elke week herhaalt zich namelijk dezelfde cyclus: werken, op vast tijdstippen naar haar moeder bellen, in het weekend een volledig fles wodka uit drinken,.. enzovoort. Meestal brengt ze haar dagen volledig alleen door, in haar appartementje met haar geliefkoosde kamerplant. In de loop van het verhaal komt hierin echter verandering, door een samenloop van omstandigheden. Zo leert ze onder andere haar collega Raymond beter kennen. Langzaam, maar zeker krijgt Eleanor wat meer sociale contacten en komt ze tot het besef dat ze zich misschien toch niet zo goed in haar vel voelt dan ze eigenlijk initieel altijd dacht.

Eleanor is een fascinerend hoofdpersonage; eentje die soms wat rare kronkels in haar hoofd heeft en die steeds rechtuit zegt wat ze denkt. Dat laatste kan al eens zorgen voor beschamende, maar tegelijk heel grappige momenten.  De auteur heeft de hoofdpersonage uitstekend uitgewerkt; Eleanor komt echt helemaal tot leven en je ontwikkeld als lezer zowel medeleven als sympathie voor haar. 

Het verhaal heeft een goede balans wat betreft het dramagehalte: sommige passages zijn hilarisch, maar tegelijk heeft het boek ook voldoende diepgang en kaart het best serieuze topics aan. Het geheel bouwt zich langzaam op, maar naar het einde toe kwam ik wel in een stroomversnelling en was ik oprecht benieuwd hoe het verhaal zich zou ontplooien. Zonder al te veel te verklappen, kan ik wel meegeven dat ik het einde van het boek echt mooi vond. Het verhaal voelde als compleet aan voor mij en alles valt precies op zijn plaats. Het is een hoopvol verhaal, waarin vriendschap en zelfzorg centraal staan. 

Kortom, ik vond dit boek zeker en vast een aanrader! Het is een origineel verhaal en ik ben aangenaam verrast door schrijfstijl van Honeyman. Ik ben zeer benieuwd of we nog meer van dit mogen verwachten van haar! 

Afsluiten doe ik met een tweetal quotes uit het boek:

“Even alcoholics deserve help, I suppose, although they should get drunk at home, like I do, so that they don’t cause anyone else any trouble. But then, not everyone is as sensible and considerate as me.”

“Another bad sign – someone or something had turned vodka into water. This was not my preferred kind of miracle.”