Synopsis

‘Gij gaat toch ook niet beginnen, zeker! Waarom zoudt ge nutteloze kosten maken? Er zijn verdorie kleren! Er zijn kleren genoeg! We hebben een hele kast vol kleren! We hebben van alle maten minstens drie stuks! Als er bezoek voor een van de jongens komt, dan sjorren we die een broek aan zijn lijf en trekken een trui over zijn kop. En dan brengen wij die aangeklede sukkelaar netjes in een karreke naar de bezoekzaal. Meer moet dat toch niet zijn. Hebt gij daar al ooit reclamaties over gehoord? Of moeten we ze misschien ook een plastron rond hun nek draaien en een hoed op hun kop zetten?’

Iconen geeft een ontluisterende inkijk in de gang van zaken in een psychiatrisch centrum in het Vlaanderen van de jaren zeventig. De roman toont een kluwen van machtsmisbruik en van onmenselijke bejegening. Amper vijftig jaar later dreigen de vergeetputten van toen vergeten te worden.

__

Het boek komt traag op gang, iets te traag vind ik, waardoor het bij mij toch even duurde voor ik echt meegesleept werd in het verhaal. Eens dat wel gebeurde, was ik wel echt benieuwd naar het verdere verloop en heb ik het best snel uitgelezen. De auteur maakt een mooi evenwicht tussen een – ietwat donkere – humor en een ernstig, zwaarbeladen onderwerp. Dit verhaal is scherp en weet te raken, zeker wanneer je weet dat het op waargebeurde feiten is gebaseerd. Het boek geeft stof tot nadenken en eigenlijk is het bijzonder triest wat er zich allemaal afspeelt in dit verhaal. Aanvankelijk had ik dit boek een 6/10 gegeven (op goodreads kun je geen halfjes geven), dus mijn idee was om hier een 6,5 te geven. Ik denk dat ik deze score vooral heb gegeven omwille van het moeizame begin van het boek, maar nu voelt dit toch aan als een strenge beoordeling en dus ga ik naar boven afronden ;). 

🌟7/10