Synopsis

De veertigjarige Alma woont in een woonboot op de Amstel, een rimpelloze rivier. Ze heeft een drukke baan. Op een dag neemt ze een radicaal besluit: ze reist in haar eentje naar Iran. Daar sluit ze zich aan bij een nomadenvolk.

Saray hoedt schapen en melkt geiten. Ze is verliefd op een jongen van een andere nomadenfamilie en ontmoet hem in het geheim aan de oever van de Aras, de bruisende rivier die door het ruige berglandschap dendert. Lukt het Alma om haar jachtige bestaan achter zich te laten? De nomaden leven bij de dag en eten wat de seizoenen te bieden hebben. In plaats van constant op hun iPhone te turen zijn ze verbonden met elkaar. Maar ze worden in hun voortbestaan bedreigd. Door de klimaatverandering wordt het steeds droger, Aras buldert minder en steeds meer jonge nomaden willen in de stad leven.

__

Meteen toen ik begon te lezen dacht ik ‘oh dit bijzonder’ en de verwondering bleef! Dit verhaal deed me wegdromen en af en toe ook stilstaan, ontroerde me en nam me naar een andere wereld. Geschreven vanuit een uniek perspectief wist deze schrijfster mij volledig mee te nemen. Rezazadeh’s schrijfstijl is poëtisch en vele passages zijn doorspekt met metaforen, maar toch is het mooie geheel dat het verhaal vormt niet te abstract. Misschien wel één van de beste boeken die ik tot nu toe in 2024 las! Als ik recensies van anderen mag geloven, dan is Rezazadeh’s eerste roman De hemel is altijd paars nog beter, dus dat gaat dan meteen op mijn to read-lijst. Alvast iets om naar uit te kijken 🙂.

🌟9/10